भारतात लैंगिक असमानता

एकविसाव्या शतकातील भारतीयांचा आम्हाला अभिमान आहे की जो मुलगा जन्माला येतो तेव्हा आनंद साजरा करतात आणि जर मुलगी जन्माला येते, तरीही ते शांतताप्रिय असतात जेव्हा कोणतेही लग्न साजरे करण्याचे नियम नसले तरीसुद्धा. मुलावर इतके प्रेम आहे की मुलाच्या जन्माच्या इच्छेनुसार, आम्ही जन्माच्या अगोदर किंवा जन्माच्या आधीपासूनच मुलींना मारत आहोत, सुदैवाने जर त्यांना मारले गेले नाही तर आयुष्यभर त्यांच्याशी भेदभाव करण्याचे बरेच मार्ग आपल्याला सापडतात.

लिंग असमानतेची व्याख्या आणि संकल्पना

'लिंग' ही सामाजिक-सांस्कृतिक संज्ञा आहे आणि समाजातील 'पुरुष' आणि 'स्त्रिया' यांचे कार्य आणि त्यांचे वर्तन सामाजिक परिभाषेशी संबंधित आहे, तर 'लिंग' हा शब्द 'पुरुष' आणि 'स्त्री' परिभाषित करतो. जी एक जैविक आणि शारीरिक घटना आहे. त्याच्या सामाजिक, ऐतिहासिक आणि सांस्कृतिक बाबींमध्ये लिंग हा पुरुष आणि स्त्रियांमधील सामर्थ्याशी संबंध आहे जिथे पुरुष स्त्रियांपेक्षा श्रेष्ठ मानले जातात. अशाप्रकारे, 'लिंग' मानवनिर्मित तत्त्व म्हणून समजले जाणे आवश्यक आहे, तर 'सेक्स' हे माणसाचे एक नैसर्गिक किंवा जैविक वैशिष्ट्य आहे.

लिंग असमानतेचे वर्णन लिंगाच्या आधारे भेदभाव म्हणून सामान्य शब्दात केले जाऊ शकते. पारंपारिकपणे, महिलांना समाजात दुर्बल जातीचे वर्ग मानले जाते

भारतातील लिंग असमानतेची कारणे आणि प्रकारसंपादित करा

भारतीय समाजातील लैंगिक असमानतेचे मूळ कारण त्याच्या पुरुषप्रधान व्यवस्थेत आहे. प्रसिद्ध समाजशास्त्रज्ञ सिल्व्हिया वाल्बे यांच्या मते, "पुरुषप्रधानत्व ही सामाजिक रचनाची प्रक्रिया आणि प्रणाली आहे ज्यात माणूस स्त्रीवर वर्चस्व ठेवतो, अत्याचार करतो आणि शोषण करतो." स्त्रियांचे शोषण ही शतकानुशतके भारतीय समाजातील सांस्कृतिक घटना आहे. पितृसत्ताक व्यवस्थेने हिंदू, मुस्लिम किंवा इतर कोणत्याही धर्माचे असो, आपल्या धार्मिक श्रद्धेतून त्यांना कायदेशीरपणा आणि मान्यता प्राप्त झाली आहे.

उदाहरणार्थ, प्राचीन भारतीय हिंदू कायद्याच्या निर्मात्या मनुच्या म्हणण्यानुसार, "असे मानले जाते की एखाद्या स्त्रीने आपल्या बालपणात आपल्या पतीच्या अंतर्गत, लग्नानंतर पतीच्या खाली, आणि वृद्धत्वानंतर किंवा विधवेनंतर आपल्या मुलाच्या अधीन असावे." त्याला कोणत्याही परिस्थितीत स्वतंत्र राहण्याची परवानगी नाही. "

मुस्लिमांचीही समान स्थिती आहे आणि तेथेही धार्मिक ग्रंथ आणि इस्लामिक परंपरेद्वारे भेदभाव किंवा अधीनतेला परवानगी दिली जाते. त्याचप्रमाणे, इतर धार्मिक श्रद्धेमध्ये, स्त्रियांमध्ये समान किंवा भिन्न प्रकारे भेदभाव केला जात आहे अत्यंत गरीबी आणि शिक्षणाचा अभाव ही स्त्रिया समाजात कमी असल्याचे काही कारणे आहेत. दारिद्र्य आणि शिक्षणाच्या अभावामुळे बर्‍याच महिलांना कमी पगारावर घरगुती कामे करणे, संघटित वेश्याव्यवसायात काम करणे किंवा प्रवासी कामगार म्हणून काम करणे भाग पडते.

लहानपणापासूनच मुलीला शिक्षण देणे ही एक वाईट गुंतवणूक मानली जाते कारण एक दिवस तिचे लग्न होईल आणि तिला आपल्या वडिलांचे घर सोडून दुसर्‍या घरात जावे लागेल. म्हणूनच, चांगले शिक्षण नसल्यामुळे सध्या नोकरी कौशल्य मागणीच्या अटी पूर्ण करण्यास असमर्थ आहेत, तर उच्च माध्यमिक आणि इंटरमीडिएटमधील मुलींचे निकाल दरवर्षी मुलांपेक्षा चांगले असतात.त्यामुळे वरील चर्चेच्या आधारे असे म्हणता येईल समाजात, घरात आणि घराच्या बाहेर वेगवेगळ्या स्तरावर असमानता आणि स्त्रियांबरोबर भेदभाव केला जातो.

लैंगिक असमानतेविरूद्ध कायदेशीर आणि घटनात्मक संरक्षणास

भारतीय राज्यघटनेने लैंगिक असमानता दूर करण्यासाठी अनेक सकारात्मक पावले उचलली आहेत; घटनेची प्रस्तावना प्रत्येकासाठी सामाजिक, आर्थिक आणि राजकीय न्याय मिळवण्याच्या उद्दीष्टे तसेच आपल्या सर्व नागरिकांना समानता आणि संधी प्रदान करण्याच्या उद्दीष्टेबद्दल बोलली आहे. या क्रमवारीत महिलांनाही मतदानाचा हक्क आहे.

घटनेच्या कलम १ 15 मध्ये लिंग, धर्म, जाती आणि जन्मस्थळाच्या विभाजनाच्या आधारे सर्व भेदभावांनाही प्रतिबंधित केले आहे. अनुच्छेद १ (()) कोणत्याही राज्यास मुले व महिलांसाठी विशेष तरतूद करण्यास सामर्थ्य देते. याव्यतिरिक्त, राज्य धोरणाचे निर्देशक तत्त्वे देखील महिलांना संरक्षण देण्यास आणि त्यांना भेदभावापासून वाचविण्यात मदत करणार्‍या अनेक तरतुदी प्रदान करतात.

भारतातील महिलांसाठी अनेक घटनात्मक संरक्षणात्मक उपाय केले गेले आहेत, परंतु यामागील वास्तविकता खूप वेगळी आहे. या सर्व तरतुदी असूनही, महिलांना अजूनही देशात दुसर्‍या श्रेणीतील नागरिक मानले जाते, पुरुष लैंगिक इच्छा पूर्ण करण्यासाठी पुरुष त्यांना एक माध्यम मानतात, महिलांवरील अत्याचार त्यांच्या धोकादायक स्तरावर आहेत, हुंडा प्रथा आज तसेच प्रचलित आहे की, आमच्या घरात स्त्री भ्रूणहत्या ही एक रूढी आहे.